Zouaafweg
Raadsbesluit van 21 Oktober 1957
De Zouaafweg en de geschiedenis van Hendrikus (Drieks) Berendsen De Zouaafweg, vernoemd naar de zoeaaf Hendrikus (Drieks) Berendsen ( data-start="262" data-end="295">Zieuwent, 1844 – Zieuwent, 1915), was oorspronkelijk een zijweg van de Zanddijk. Na de ruilverkaveling werd de naam van deze weg gewijzigd in Zanddijk. Een zoeaaf was een soldaat in het pauselijk leger tijdens de periode 1860-1870. De strijd om de Italiaanse eenwording Tussen 1820 en 1870 ontstond in Italië geleidelijk een nationale beweging, die niet alleen leidde tot de bevrijding van enkele gewesten van vreemde overheersing ( data-start="753" data-end="797">zoals de Bourbon- en Habsburgse dynastieën), maar ook tot de eenwording en onafhankelijkheid van het land. Deze beweging kwam in 1847 in een stroomversnelling toen Camillo Cavour en Cesare Balbo het blad data-start="978" data-end="995">Il Risorgimento ( data-start="997" data-end="1014">wederopstanding) oprichtten. Hierin pleitten zij vurig voor één verenigd rijk. De leiders van de afzonderlijke Italiaanse staatjes waren echter niet enthousiast over deze ontwikkelingen. Dat gold ook voor de paus, de heerser over de Kerkelijke Staat. Paus Pius IX liet duidelijk weten dat hij zijn soevereiniteit niet wilde opgeven. Het pauselijke beroep op vrijwilligers Omdat het pauselijke leger te klein was om de oprukkende troepen van de eenheidsbeweging en hun bondgenoten af te weren, deed de paus een beroep op katholieke jonge mannen in Europa om hem militair te steunen. Zij konden dienst nemen in het leger der zoeaven. Een zoeaaf moest voldoen aan enkele voorwaarden: Katholiek zijn Ongehuwd zijn Minstens 18 jaar oud zijn Een verklaring van goed gedrag van de plaatselijke pastoor kunnen overleggen Oprecht geloven dat hij voor een rechtvaardige zaak vocht In Nederland werd deze oproep verspreid door rondreizende priesters, die in de kerken over het pauselijke verzoek predikten. In Oudenbosch richtte pastoor Hellemons een rekruteringscentrum in, waar de jonge vrijwilligers werden opgevangen. Van daaruit reisden ze naar Brussel voor een medische keuring. Wie werd goedgekeurd, tekende een tweejarig dienstverband en vertrok per trein via Parijs naar Marseille. Vanuit daar scheepten zij zich in naar Rome. Drieks Berendsen wordt zoeaaf In Zieuwent meldde Drieks Berendsen zich als vrijwilliger. Zijn moeder, hoewel zij oorlogen verafschuwde, gaf toestemming. Vechten voor het voortbestaan van de Kerkelijke Staat vond zij een grote eer. Op 27 december 1867 werd Drieks uitgeschreven uit het bevolkingsregister van Lichtenvoorde. Zijn diensttijd eindigde op 1 januari 1870, waarna hij zich op 25 januari 1870 weer in Lichtenvoorde liet inschrijven. Of Drieks daadwerkelijk heeft deelgenomen aan gevechten? Waarschijnlijk niet. Na de slag bij Mentana in november 1867, waarbij de troepen van Giuseppe Garibaldi werden verslagen, brak er een periode van gewapende vrede aan die tot 1870 duurde. Het einde van de Kerkelijke Staat Kort na Drieks' vertrek, in 1870, werd de Kerkelijke Staat ingenomen door de troepen van Sardinië, en verloor de paus zijn wereldlijke macht. Pas op 11 februari 1929 werd er een regeling ( data-start="3475" data-end="3487">concordaat) getroffen tussen de Italiaanse regering ( data-start="3534" data-end="3563">onder leiding van Mussolini) en de Heilige Stoel. Hierdoor kreeg de paus enkele gebieden terug, waaronder: Het Vaticaan Het pauselijke buitenverblijf Castel Gandolfo Het pauselijk radiostation Vier kerken in Rome: Sint-Jan van Lateranen Santa Maria Maggiore Sint-Paulus buiten de Muren Sint-Pietersbasiliek ( data-start="3920" data-end="3961">die altijd pauselijk bezit was gebleven)
